...On Language...

This is a blog I've been wanting to write last week, but never had the chance to. Since then, a couple of newsworthy events transpired that got the world to notice the Philippines; the hostage-taking of tourists, and Venus Raj's Miss Universe run. The former, I no longer wish to speak of, as it speaks for itself, and the blogosphere has been bombarded by different hate-posts about the absurdity of how it was handled.

It was a disgrace for our country, inexplicable, and must be addressed. Period. Now, we move on.

=====================================================================

The Miss Universe Pageant was a great diversion to our countrymen who were still shocked with what transpired in Quirino. Add the fact that our country's candidate, Venus Raj, made it through the first cut at 15, then at 10, and finally, to 5. 

And then, she bombed in a major, major way.

As it seems, she didn't have any "big" mistake in her 22 years of existence. At least now, she could say something if asked the question again.

But to her credit, she was the only candidate to answer without the aid of an interpreter. Does it show us as "intellectuals", being able to speak a foreign language ably?

====================================================================

Ngayon, susulat ako sa wikang Pilipino, na una kong plano bago ko naisulat ang naisulat ko na (nakalimutan ko eto nga pala gusto ko isulat. Kaso sayang naman yung nauna ko nang nasabi kung isasalin ko pa.)

Sa pakikinig ko sa programa ni Mo Twister sa radyo, naiinis ako minsan sapagkat nakakarinig ako ng mga tumatawag na nagpupumilit mag-Ingles, na hindi naman nila kaya. Sa Facebook, marami din naman ang nagsusulat ng mga maiikling kataga sa wikang Ingles na minsa'y di ko talaga mapigilang i-tama. At kahapon lang, ang tila di-mapigilang panalo ng pambato nating si Venus Raj ay napigilan lamang nang siya'y sumagot.

Masasabi ba natin na bobo ang mga Hapon dahil hindi sila marunong mag-Ingles? Masasabi ba natin na di karapat-dapat si Ms. Mexico manalo kahapon dahil gumamit siya ng tagapag-salin (interpreter)? 

Ito marahil ang isang malaking problema ng ating bansa, ang kakulangan ng pagmamahal sa sariling wika. Ipinapakita natin na kaya nating magsalita ng wikang banyaga, para ano? Para ipakita na kaya nating magpa-alipin sa kanila kung dumating ang pagkakataong magkatrabaho sa kanilang bansa? Bakit kinaya ng mga Hapon na itaguyod ang kanilang ekonomiya sa kabila ng di nila pagiging bihasa sa pagsalita ng wikang Ingles?

Sa isang banda, ang "Jejemon" o "Bekimon" na burat na burat na kong marinig ay binibigyan ng atensyon ng media. Nagiging katatawanan man ito, ito nama'y binibigyan pansin at sa isang punto, nakakita pa ko ng isang eksperto ng lenguahe na hinihingan nila ng opinyon ukol dito. Nabanggit nya na di ito nalayo sa "Ghetto language" ng mga itim sa Amerika; isang ebolusyon ng wika. Kung bibigyang konsiderasyon ang puntong ito, dapat pala'y hindi pinagtatawanan ang mga ito; sa halip ay dapat tanggapin ng bukas-palad sapagkat ito'y isang pagsisikap ng ilang tao na i-bagay sa modernong panahon ang wikang sarili.

Pero parang nakakadiri isipin, na patungo sa ganito ka-babang antas ang wika natin.

Ako, bilang ako, ay mahilig magsulat sa wikang Ingles. Ngunit kung kinakailangan, para sa ikabubuti ng wika, na magsulat sa wikang Pilipino, ay sisikapin ko. Hindi tayo probinsya ng Amerika para ipakita ang kakayahan nating mag-Ingles, tama man o mali. Hindi naman nabawasan ang kagandahan ni Ms. Mexico nang ginamit nya ang sarili nyang wika para sagutin ang tanong nya. Hindi naman nabawasan ang kakayahan ni Lyoto Machida ng UFC nang mei nagsalin pa ng tanong at sagot nya. Hindi pagpapakita ng kahinaan o kakulangan ang hindi pagsalita ng wikang Ingles pag tinanong sa isang kompetisyon. Mas nagiging katawa-tawa pa kung iba sa nais ipahiwatig ang siyang nasabi. Kahit si (Congressman) Manny Pacquiao ay minsan nang pinansin ng mga tagapag-ulat na mas pinagpapawisan pa sa panayam sa kanya kumpara sa laban nya mismo. At hindi ito natatago ng "you know?"

Gawin nating kaaya-aya ang wikang Pilipino, bigyang pansin ang paggamit nito ng mas madalas, at huwag nating hayaang tumuloy ang ebolusyon sa wikang "jejemon" o "bekimon" o kung anumang putanginang mon yan. 

At pwede ba? Tigilan na ang usapin ukol sa mga "mon" na yan. Habang binibigyan ng atensyon, ay lalo lang lalaganap sa kabataan yan. Magsisimula bilang katatawanan, at di maglalao'y baka maging kultura pa. Tigilan na rin ang pagpapatugtog ng bwakananginang kantang yun sa mga estasyon ng radyo. Hindi na nakakatuwa.

Oo, tinatago ko sa pagiging makabayan ang pagkamuhi ko sa mga bagong klase ng mga salitang yan. Di na talaga ko natutuwa.

...Pangingialam ng Pakialamero: Mga Panlinlang...

"Walang basagan ng trip..." - Anonymous

Mahilig akong magsulat ukol sa kung ano anong bagay lang. Madalas, ito'y mga bagay na naglalaro laman sa isip ko. Pero may mga panahon na nakakasagasa ako ng ibang tao, kung kaya't naisipan kong tanggapin na lang na masama talaga akong tao, at nambabasag ng trip ng mga tao na hindi naman tama, ayon kay Anonymous. 

Ang minsang isang beses ko lang talaga sinulat, ay nadagdagan ko pa ng dalawang blog na nangingialam din sa trip ng ibang tao. Ngayon, eto nanaman.

Pasensya, pakialamero lang talaga.

================================================================

Mahilig akong pumuna ng mga tao. Naglalakad man o nagddrive, kumakain man o nakatanga, nakaugalian ko nang tumingin sa mga tao sa paligid ko. Minsan dahil baka kakilala ko, minsan naman para lang tumingin kung maganda. Para maging patas, sumisimple din naman ako ng tingin kung sa simulang tingin eh gwapo yung dumaan. O sadyang bading lang siya. 

May mga swak, may mga olats. Dahil mas maraming pagkakataon ang olats (kung ayaw mong makakita ng pangit, wag mo nang tingnan ulit. Tama nang nakita mo nung unang beses. Kung sa una akala mo maganda/gwapo, paniwalain mo na lang sarili mo na totoo yun, dahil 80% ng pagkakataon, hindi totoo yun pag nakita mo sa pangalawang tingin.), naisipan ko nanamang pakialaman ang mga nakalilinlang na katangian ng mga taong makasasalimuha natin. 

Maaari itong magsilbing gabay para sa mga mahilig rin tumingin sa tao, o di kaya'y sa mga taong nais itago ang kanilang kartada para kahit na 6 lang talaga eh maging 8 sa tingin ng iba.

=================================================================

Height/Complexion

Marahil wala na tayong magagawa kung maliit lang talaga tayo o di kaya'y maitim. Ito ay isang katangian na siguradong mapapatingin ulit ang tao sa inyo. Kahapon lang, habang nakaupo kami sa Starbucks, may isang lalaking napakatangkad na pumasok sa banko sa tabi namin. Kami ng 2 kausap ko, at ang 4 na guwardiya at 2 janitor sa labas ay napatingin sa kanya. Ang iba iniisip kung basketball player ba siya, ang ilan marahil namamangha lang sa tangkad nya. Dahil egoy siya, hindi na ko umaasa na pasok siya sa depinisyon ng "gwapo" para sa kin (Chris Tiu). Pero mapa-babae man o lalaki, sigurado, mapapatingin ang tao kun matangkad ka. 

Pareho din naman sa kaputian. Madalas sa mga babae, pag nakatayo ang tambay, ay mapapatango o di kaya'y susunod ng tingin sa iyo kung maputi ka. Bilang mga Pilipino na natural ang kayumangging kulay, madalas na "maganda" ang tingin natin sa maputi.

Wag Palilinlang: Di porke't matangkad o di kaya'y maputi, ibig sabihin maganda/gwapo na. Ingat lang. Baka sabihan ka nung maputing chic na "anung tinitingin tingin mo, brod?"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Body Fit Shirts (Men)

Palibhasa uso na gym ngayon, marami nang mga lalaki ang naka-body fit na shirt. Di mo naman maipagkakaila na ang mga may lakas loob na magsuot nito eh may karapatan naman; malaking braso, malaking dibdib, pantay o di kaya'y mas lubog ang tyan sa dibdib. 

Wag Palilinlang: Madalas, ang mga pangit ay talagang nagwo-work out na lang para lumaki ang katawan, at maibaling ang atensyon ng tumitingin sa kanyang katawan at hindi sa kanyang mukha. Di ko naman nilalahat. Pero tingin ko lang, kung gwapo naman yung tao, di na nya kailangang ipagkalandakan pa yung katawan nya.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Skirt/Shorts/Dress (Women, Semi-women)

The more skin exposed, the more attractive one seems. Surefire way na makakapag-merit ng second look ang shorts/dress/skirts (above the knee). Marahil dala ng testosterone, napapatingin ang mga lalaki sa mga nakasuot ng ganito. Ngunit di tulad ng body fit shirts ng mga lalaki, di lang ang may karapatan ang may lakas loob magsuot ng mga ito.

Wag Palilinlang: Kaninang umaga lang habang naglalakad ako sa El Pueblo papasok ng office ay nakakita ako ng nilalang na maputi, nakaputing dress, at nakaputing payong. Mahaba ng konti ang buhok. Unang tingin, mukhang pwede. Nang ginamit na ang aking kakayahan sa pag-obserba, napansin kong tila mataas ang hairline ng tao. Sa pangatlo, tila kuwadrado ang hubog ng mukha at pisngi. Di ko na sinubukan pang tingnan pa sa pang-apat na beses. Masyado nang malapit si kuya. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Backless

Mula sa argumento sa shorts/skirts/dress, marami ring balat ang nakikita sa isang tao pag suot ito.

Wag Palilinlang: Dalawa lang ang maaari mong maging reaksyon pag nakakita ka nito - "wow" o "yuck". Ang natural na makikitaan mo ng ganito dapat ay sa mga formal na handaan para mapa-wow ka. Kung nasa mall ka, wag ka nang umasang gaganahan ka pa kumain. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aviator Shades

Eto classic. Usong uso ngayon ang mga aviator-type na shades. Sa isang banda, praktikal ito kasi talaga namang hindi ka masisilaw. Sa kabilang banda, tinatakpan nito ang kalahati ng mukha ng tao. Ito ang paboritong suot ng mga nais itago ang kanilang mukha. Sinisisi ko si Jessica Alfaro bilang may sala sa pagpapauso nito. 

Wag Palilinlang: Akala ko dati napakawalang kwenta ng maskara ni Robin at Green Hornet, na halos mata lang nila ang tinatakpan nila. Pero ang laking bagay pala nito. Madalas sa mga profile pic sa Facebook, akala mo napakaganda/napakagwapo nung tao na naka-shades, nakatingala dahil galing sa taas yung cameraphone nya na pinangkuha ng kanyang profile pic. Pero madalas,  ang akala mong kartada 8 dahil sa shades, eh kartada 4 lang pala sa tunay na lighting at pagtanggal ng shades.

====================================================================

May na-miss ba ko?=P 

... Morality, Fidelity, and Legality...

I'm usually the guy who'd treat my elders with respect. I'm a guy who wouldn't talk back out of respect for the older person.

But through the years, I've come to realize that "respect" is earned, and not a God-given right. There are older people that are old, but not respectable. In most cases, I treat my elders as I see fit. Nagmamano ako sa mga dapat pagmanuhan, sa mga taong dapat talagang nirerespeto, samantalang kaya kong makipagkamay o di kaya'y makipag-apir na lang sa mga taong magaan ang pakiramdam ko na tila kaibigan ko na lang sila. There are varying degrees to which I respect my elders.

Last night was one of those rare nights that I get all-righteous and gather up the courage to speak up against an elder.

Situation: My dad went to Tarlac yesterday to take my half-brother to the hospital. He didn't tell my mom, but he was tracked through his phone. When he came back, he said he came from their Sampaloc office. My mom didn't buy it. Eventually, he admitted that he went to Tarlac. Of course my mom went ballistic. 

Now, my problem is not that they fought. My problem is they're fighting because of the same reason they fought countless times already: My dad just wouldn't tell the truth. 

I understand his predicament. At times, you just never know what my mom is thinking. You do one thing or the other, and she's going to have something to say either way. But man, really? He never didn't at least try to tell my mom about it even if it was an emergency?

I heard my mom's piece. I wanted to hear my dad's, and try to figure out how my mom was overreacting. Turns out that it's all there is to it. It was an emergency, and he didn't bother to call my mom because his mind was focused on the kid there in Tarlac, and didn't want to hear any rants from my mom.

Stupid fuckin move. I mean, I could gather the strength to talk back, but if I gathered some more, I would have shouted.

Pa: Ayoko na kasing mei marinig pang kung ano ano, eh away nanaman yan pag sinabi ko sa kanya.

Me: Eh hindi mo sinabi, nag-away pa rin naman kayo di ba?

Pa: ...Sa totoo lang, isang beses na lang ako pumupunta dun sa isang buwan.

Me: Magkaliwanagan nga tayo; sa legal at moral na mundo, ni hindi ka nga dapat tumutungtong na dun eh. Magpasalamat ka pa kako at napapayagan ka pang pumunta dun kahit isang beses sa isang buwan.

Pa: Wag mo kong sasabihan na wala akong karapatan. Illegal man, mei moral akong obligasyon sa mga anak ko dun. 

Me: Eh di padalhan mo ng pera. Yun lang naman obligasyon mo dun di ba?

Pa: Hindi. Gusto kong lumaki yung mga batang yun na tama ang pag-iisip. 

Me: Ang akin lang, respeto na lang naman eh, sa taong pinakasalan mo sa simbahan, sa harap ng Diyos, at sa batas ng tao. 

Pa: Kaya nga nilimitahan ko na na isang beses sa isang buwan na lang ako pumunta dun eh. 

Me: Kasama ba tong pagpuslit mo sa isang beses? Ang punto ko lang, ilang beses na kayo nag-away tungkol dyan, bakit kasi hindi ka na lang magsabi ng totoo?

Pa: Wala naman akong tinatago sa kanya ah.

Me: Eh anong tawag mo sa nangyari ngayon lang?!

Pa: Inamin ko naman ah.

Me: Inamin mo nung pinaamin ka. Nung mei nangyari na!

Pa: Wala naman akong aaminin kung walang nangyayari eh.

Me: Eh putangina kaya kayo nag-aaway! Simula pa lang kasi, sabihin mo na. Sa tatlong oras AT LEAST na byahe mo papunta dun, di mo man lang naisip na tawagan xa? Isang tawag para sabihing papunta ka dun? Tapos patayin mo telepono mo. O? Anong problema dun? At least pag naghimutok si ma na pumunta ka nanaman dun, maitatanong ko na "nagsabi ba xa seio?" at kun nagsabi ka, eh di tapos. Mei bagong naganap. Hindi yung, tinago mo nanaman, nalaman nanaman nya. 

Pa: Basta ako, papapalitan ko na yang mga number na yan. Para wala nang problema. Bahala xa kung anong desisyon nya, basta ako ayoko nang makipagtalo. 

Seriously, I have nothing against those kids. But I am seriously pissed at my dad's flawed logic. For such a strong person, he's too cowardly to face these problems. 

Two things he taught me that he fails to exemplify:

"Kahit ano, pwede, basta kayang panindigan" (So what's with "ayoko na makipagtalo"?)

"May mga problemang pwede namang hindi maging problema" (So what's with keeping stuff from my mom?)

Ang pagpapasa-Diyos ng mga bagay ay hindi pag-asa sa kanya ng mga problema para xa na lang ang gumawa ng solusyon. Isang bulag na pananampalataya ang meron ka kung ito ang pinaniniwalaan mo. Galit ako dahil sa tuwing Linggo na pinipili kong hindi sumama sa pagsimba ay pinagsasabihan akong walang pananampalataya. Sinasabihan akong masama at walang utang na loob sa Diyos. Oo, masama na ko. Pero nirerespeto ko ang Diyos. Naniniwala ako sa kanya bilang aking gabay. Sa hindi ko pagsimba, hindi ko siya kinakalimutan. Nagkakasala man ako sa pagpili ng mga bisyo o kamunduhang hilig ko kaysa makinig sa isang oras na misa, nirerespeto ko naman siya para piliing huwag na lang pilitin ang sarili kong makinig kung ang isip ko naman ay nasa ibang bagay. Sino ba ang hipokrito? Ang linggo linggong nagsisimba at pilit na pinaniniwala ang sarili na tama siya at kayang solusyunan ng Diyos ang lahat ng kanyang problema? O ang taong ayaw magsimba dahil mas pinipiling manood na lamang ng basketball? Pareho? Siguro nga. Pero naniniwala ako sa Diyos bilang aking gabay. At hindi tagapag-solusyon sa mga problema ko habang patuloy kong dinadagdagan sa gitna ng pagsisimba ko. Hindi ako humihingi ng tawad sa Linggo, gagawa ng kasalanan sa ibang araw ng linggo, at hihingi ng tawad ulit pagdating ng susunod na Linggo.

This topic is probably too personal to blog, but I didn't even bother to edit it to make it a pain to read. I just need to vent out and probably let those few who would endure reading this to give me a perspective that I can't see. I posted what I remember of our conversation as accurately as I can.