un lang naintindihan ko eh... un iba excited na tili lang...
baby dallas "reading" a book...
Wednesday, May 28, 2008
asimm!!!!
sip lemon, asim daw... tapos tatawa...
mamaya maya, sip nanaman, asim, tawa...
tapos nun ayaw na daw nya, pinakuha sa tatay nya un lemon sa loob ng iced tea na iinumin nya...
praning tong batang to eh...=p
..tagtagtagtagtagtagtag...
para seio ej, dahil pinost mo sa message board ko na ngayon ko lang nakita, at angel velasco (baka kasi kung sinong angel pa makabasa), dahil alam ko natag mo na ko noon, at dahil sa pesteng webwasher eh ndi ko nagawa...
1st time ko to, bear with me...
nagagawa ko lang to dahil sabi ko sa office ndi ako papasok bukas (thursday) dahil aalis na ate ko... habang totoo na aalis na ang ate ko, maari naman talagang pumasok ako... kaso tinatamad ako... wla talagang ginagawa sa office lately... dapat talaga nag-iiwan ako ng trabaho sa sarili ko... tsk... anyway...:
THE RULES
1. Each blogger starts with ten random facts/habits about themselves.
2. Bloggers tagged need to write on their blog about their ten things and post the rules.
3. At the end of your blog you need to choose ten people you're going to tag and list their names.
4. Do not forget to comment on their site that they are tagged
****************************************************
1. backstreet boys, n'sync, code red, 911, joey mcintyre, ultra, hanson, moffats, east 17, westlife, boyzone, lfo, jordan knight, boysIImen, robbie williams, k'c and jojo, bryan adams, micheal learns to rock, savage garden, and many many more (i'm betting 100pesos no one knows EVERYONE na nasa list na to...) baduy songs of the 90's maybe for some, but those are the songs i grew up with, and no matter how i ridicule them, i know how to sing their songs...
2. 3rd year college lang ako nawalay sa mga action figures ko... ndi, ndi lang sila basta basta display... wrestlers ko sila... sa ring na ginawa ko rin.. at sa mga championship belts na ginupit ko sa folder at dinesynan ng lapis... mei mga mas nangailangang "bata"..
3. sumali ako sa singing contest nun grade 5 ako, kinanta ko paint my love ng micheal learns to rock... 4th "daw" ako... mula kinder taga dun na ko sa school na un, at maliit lang na school un, so marami na kong naging kaibigan dun, mula estudyante, teacher, hanggang janitor... teachers un judge... o nga pala, 6 kaming sumali sa "prestegious event"...
4. kinanta ko ang "truly madly deeply" on stage nung grade 6 ako habang tumatakbong treasurer ng partido namin... pero hindi ako frustrated singer... at lalong ndi ako frustrated politician... "napilit" lang ako...
5. sumayaw ako kasama ang "backstreet" friends ko noong grade 5 ako sa classroom presentation... una at huling pangyayari un dahil ndi ako marunong sumayaw, at pinaghiwahiwalay kami... mei bansag pa sa min nun eh, si mark, toyo (dahil maitim), si sergei gatas (dahil maputi), si vincent, suka (dahil singkit), at ako, patis (di ko rin alam.siguro para uniform. mas malabo kun ketchup.)..speaking of ketchup, somewhat of a dessert ko rin to pag kumakain ako sa mcdo o sa kahit saan... peyborit ko heinz, na wala na ang yellow cab ngayon (pero ok naman del monte kahit pano)...
6. noong 4th year high school, binasa ko ang iliad in it's prose form... masakit sa ilong. andaming nasayang na tissue at cotton buds (para sa dugo at lumuluwang utak)... pero na-enjoy ko at iyon ang isa sa iilang pagkakataong dinamdam ko ang lit... pero dahil sa haba, naiiwan ako sa klase... ang pinaproject sa amin ng teacher namin eh palitan ang isa sa mga chapters ng iliad para mabago ang ending... meron akong 3 chapter na biglang naisip... madami naman ang walang maisip... nagbenta ako ng idea ko sa isang willing magbayad... un isa naman, nagmakaawa... so ginawa ko pareho... masaya un nagbayad sa kin dahil 92/95 ang nakuha nya... pero eto kasi intro nun binigay sa min un grades eh: "i don't usually give perfect scores. much less to people i whom i know how they write. i'm thinking there may be a ghost writer for this boy, but given the benefit of the doubt, that he might really have improved, i gave him a 95." (i was thinking, 'here it comes, ako kaya un? di kaya nya inexpect na kaya ko sumulat ng ganun?') "...raymond menguita". boom. xa un ndi nagbayad sa kin. ouch talaga. 94 pala ako. xa lang naka95 sa class namin... nyeta... pero inamin ko sa teacher ko sa isa sa mga english journal ko near the end of the year... wla namang punishments na nangyari, sinabi lang nya sa kin na sana natuto na daw ako...
7. noong 6 years old ako, nagswimming lessons kami sa clubhouse namin... "kami" dahil kasama ko mga pinsan ko at ate ko... dahil 7 years old ang "intermediate", sa "babies" ako nabilang... mejo insulto na un, pero dahil sa isang insidente, di na ko muli pang bumalik dun... matapos suotan ng lifevest, tinapon kami ng coach namin sa gitna ng swimming pool... at nagppaddle kami... sobrang pagod na ko nang nakarating ako sa gilid... akalain mo ba namang dinampot ako't bigla nanamang tinapon ulit sa gitna... umiyak ako.. tapos umayaw... pakialam ko sa mga tumawang "babies" nun... basta ako ayoko na... pero siguro ilang taon ko ding dinala un "babies" tag na un sa mga alaskador kong pamilya...
8. talentado ako noon, mapa-speech contest o balagtasan, present ako. 3rd ang best finish ko. tapos parating 4th (oi, ang contestants, mind you, ay either 8 o 10). nyeta, parating short sa podium finish... akalain mong minsan eh nasali pa ko sa team ng classroom na sumali sa "math contest"... math men.. bobo ko dun.. gone are the days na talaga... pero marunong ako mag-physics at geometry... ewan ko kung bakit...
9. artista ata ako noon... isa ako sa mahuhusay na artista sa classroom mula noong grade 4 ata, at ang peak ng career ko nun grade school ay ang pag-arte sa entablado bilang datu (oi, main character ako nun... partner ko un crush ko.. haha)... sumikat ako noon dahil sa "lolo" voice ko na natutunan kong i-cultivate dahil sa kakalaro sa mga anak ni uncle jun... nun 1st year high school naman, gumanap akong emilio aguinaldo sa play sa don bosco... naburat lang ako kasi pre-recorded un voice, at ndi ako ang pinagsalita... at ndi kami magkasama nun taong un(montesines surname nun) nun nirecord nya un dahil parati xang late... pano ko ngayon i-aarte eh ndi ko pa naririnig?! on the spot un, para akong umaarte sa comedy. nun college, binigay ko ang lahat sa pag-arte nun 2nd year dahil alam kong yon lang pagkakataon kong umarte sa college life ko... at akalain mo un, sa classroom lang kami nagperform... kami kami gumawa, kami kami nakapanood... ang saya saya!! buti na lang na-fulfill ako!!
10. sa buhay ng tao, maraming nakikilala, maraming nakakaimpluwensya, at maraming pagkakataon ang humuhubog sa tao para maging sino man siya... sa dami nito, minsan nakakalimutan na natin kung sino, saan, paano, o kelan nangyaring ikaw ay nahubog talaga... pero ako, di ko malilimutan, 2nd year college, english class, kei ma'm rivero, o popeye, sa bansag ng mga estudyante... nasa papua new guinea na ata xa ngayon... mahiyain ako, ndi masalita, torpe din noong bata pa ko... sa isang "class evaluation" siningle out nya ko, sinabing "...like lozada here, he's really good in written tests, but i can't give him grades for recitation because he doesn't speak up. who is lozada?" <tumayo ako, nahihiya> "good written exam grades won't cut it. kahit ma-perfect mo yan, you won't get a high mark because you don't speak"... and hence, i learned to speak. i learned to build my confidence. nalaman kong marunong pala ko magsulat. natuto akong mag-express ng sarili ko lalo, di lang sa sulat, kundi pati na rin sa pagsasalita.
===============================================================
whoa.... ang haba ata ng ilang item... parang blog na tuloy... pero malamang binasa mo to dahil wala ka magawa eh... so sana nag-enjoy ka... ndi, ndi na kita itatag... feeling ko ako na huling gumawa ng tag na to sa lahat ng kaibigan ko sa multiply eh... parang gusto ko pa dagdagan pero wla na ko maisip eh.. nag synthesize na nga ko sa ibang numbers eh.. hehe...
***********************************************************************************************************
1st time ko to, bear with me...
nagagawa ko lang to dahil sabi ko sa office ndi ako papasok bukas (thursday) dahil aalis na ate ko... habang totoo na aalis na ang ate ko, maari naman talagang pumasok ako... kaso tinatamad ako... wla talagang ginagawa sa office lately... dapat talaga nag-iiwan ako ng trabaho sa sarili ko... tsk... anyway...:
THE RULES
1. Each blogger starts with ten random facts/habits about themselves.
2. Bloggers tagged need to write on their blog about their ten things and post the rules.
3. At the end of your blog you need to choose ten people you're going to tag and list their names.
4. Do not forget to comment on their site that they are tagged
****************************************************
1. backstreet boys, n'sync, code red, 911, joey mcintyre, ultra, hanson, moffats, east 17, westlife, boyzone, lfo, jordan knight, boysIImen, robbie williams, k'c and jojo, bryan adams, micheal learns to rock, savage garden, and many many more (i'm betting 100pesos no one knows EVERYONE na nasa list na to...) baduy songs of the 90's maybe for some, but those are the songs i grew up with, and no matter how i ridicule them, i know how to sing their songs...
2. 3rd year college lang ako nawalay sa mga action figures ko... ndi, ndi lang sila basta basta display... wrestlers ko sila... sa ring na ginawa ko rin.. at sa mga championship belts na ginupit ko sa folder at dinesynan ng lapis... mei mga mas nangailangang "bata"..
3. sumali ako sa singing contest nun grade 5 ako, kinanta ko paint my love ng micheal learns to rock... 4th "daw" ako... mula kinder taga dun na ko sa school na un, at maliit lang na school un, so marami na kong naging kaibigan dun, mula estudyante, teacher, hanggang janitor... teachers un judge... o nga pala, 6 kaming sumali sa "prestegious event"...
4. kinanta ko ang "truly madly deeply" on stage nung grade 6 ako habang tumatakbong treasurer ng partido namin... pero hindi ako frustrated singer... at lalong ndi ako frustrated politician... "napilit" lang ako...
5. sumayaw ako kasama ang "backstreet" friends ko noong grade 5 ako sa classroom presentation... una at huling pangyayari un dahil ndi ako marunong sumayaw, at pinaghiwahiwalay kami... mei bansag pa sa min nun eh, si mark, toyo (dahil maitim), si sergei gatas (dahil maputi), si vincent, suka (dahil singkit), at ako, patis (di ko rin alam.siguro para uniform. mas malabo kun ketchup.)..speaking of ketchup, somewhat of a dessert ko rin to pag kumakain ako sa mcdo o sa kahit saan... peyborit ko heinz, na wala na ang yellow cab ngayon (pero ok naman del monte kahit pano)...
6. noong 4th year high school, binasa ko ang iliad in it's prose form... masakit sa ilong. andaming nasayang na tissue at cotton buds (para sa dugo at lumuluwang utak)... pero na-enjoy ko at iyon ang isa sa iilang pagkakataong dinamdam ko ang lit... pero dahil sa haba, naiiwan ako sa klase... ang pinaproject sa amin ng teacher namin eh palitan ang isa sa mga chapters ng iliad para mabago ang ending... meron akong 3 chapter na biglang naisip... madami naman ang walang maisip... nagbenta ako ng idea ko sa isang willing magbayad... un isa naman, nagmakaawa... so ginawa ko pareho... masaya un nagbayad sa kin dahil 92/95 ang nakuha nya... pero eto kasi intro nun binigay sa min un grades eh: "i don't usually give perfect scores. much less to people i whom i know how they write. i'm thinking there may be a ghost writer for this boy, but given the benefit of the doubt, that he might really have improved, i gave him a 95." (i was thinking, 'here it comes, ako kaya un? di kaya nya inexpect na kaya ko sumulat ng ganun?') "...raymond menguita". boom. xa un ndi nagbayad sa kin. ouch talaga. 94 pala ako. xa lang naka95 sa class namin... nyeta... pero inamin ko sa teacher ko sa isa sa mga english journal ko near the end of the year... wla namang punishments na nangyari, sinabi lang nya sa kin na sana natuto na daw ako...
7. noong 6 years old ako, nagswimming lessons kami sa clubhouse namin... "kami" dahil kasama ko mga pinsan ko at ate ko... dahil 7 years old ang "intermediate", sa "babies" ako nabilang... mejo insulto na un, pero dahil sa isang insidente, di na ko muli pang bumalik dun... matapos suotan ng lifevest, tinapon kami ng coach namin sa gitna ng swimming pool... at nagppaddle kami... sobrang pagod na ko nang nakarating ako sa gilid... akalain mo ba namang dinampot ako't bigla nanamang tinapon ulit sa gitna... umiyak ako.. tapos umayaw... pakialam ko sa mga tumawang "babies" nun... basta ako ayoko na... pero siguro ilang taon ko ding dinala un "babies" tag na un sa mga alaskador kong pamilya...
8. talentado ako noon, mapa-speech contest o balagtasan, present ako. 3rd ang best finish ko. tapos parating 4th (oi, ang contestants, mind you, ay either 8 o 10). nyeta, parating short sa podium finish... akalain mong minsan eh nasali pa ko sa team ng classroom na sumali sa "math contest"... math men.. bobo ko dun.. gone are the days na talaga... pero marunong ako mag-physics at geometry... ewan ko kung bakit...
9. artista ata ako noon... isa ako sa mahuhusay na artista sa classroom mula noong grade 4 ata, at ang peak ng career ko nun grade school ay ang pag-arte sa entablado bilang datu (oi, main character ako nun... partner ko un crush ko.. haha)... sumikat ako noon dahil sa "lolo" voice ko na natutunan kong i-cultivate dahil sa kakalaro sa mga anak ni uncle jun... nun 1st year high school naman, gumanap akong emilio aguinaldo sa play sa don bosco... naburat lang ako kasi pre-recorded un voice, at ndi ako ang pinagsalita... at ndi kami magkasama nun taong un(montesines surname nun) nun nirecord nya un dahil parati xang late... pano ko ngayon i-aarte eh ndi ko pa naririnig?! on the spot un, para akong umaarte sa comedy. nun college, binigay ko ang lahat sa pag-arte nun 2nd year dahil alam kong yon lang pagkakataon kong umarte sa college life ko... at akalain mo un, sa classroom lang kami nagperform... kami kami gumawa, kami kami nakapanood... ang saya saya!! buti na lang na-fulfill ako!!
10. sa buhay ng tao, maraming nakikilala, maraming nakakaimpluwensya, at maraming pagkakataon ang humuhubog sa tao para maging sino man siya... sa dami nito, minsan nakakalimutan na natin kung sino, saan, paano, o kelan nangyaring ikaw ay nahubog talaga... pero ako, di ko malilimutan, 2nd year college, english class, kei ma'm rivero, o popeye, sa bansag ng mga estudyante... nasa papua new guinea na ata xa ngayon... mahiyain ako, ndi masalita, torpe din noong bata pa ko... sa isang "class evaluation" siningle out nya ko, sinabing "...like lozada here, he's really good in written tests, but i can't give him grades for recitation because he doesn't speak up. who is lozada?" <tumayo ako, nahihiya> "good written exam grades won't cut it. kahit ma-perfect mo yan, you won't get a high mark because you don't speak"... and hence, i learned to speak. i learned to build my confidence. nalaman kong marunong pala ko magsulat. natuto akong mag-express ng sarili ko lalo, di lang sa sulat, kundi pati na rin sa pagsasalita.
===============================================================
whoa.... ang haba ata ng ilang item... parang blog na tuloy... pero malamang binasa mo to dahil wala ka magawa eh... so sana nag-enjoy ka... ndi, ndi na kita itatag... feeling ko ako na huling gumawa ng tag na to sa lahat ng kaibigan ko sa multiply eh... parang gusto ko pa dagdagan pero wla na ko maisip eh.. nag synthesize na nga ko sa ibang numbers eh.. hehe...
***********************************************************************************************************
babies!!!
in a world where young parents are no longer a surprise, i give you 3 such offsprings their grandparents are too fond of that they forgot how it felt when their daughter/son first told them that a baby's on the way...
chelsea - genny (che's high school best friend) and ton's 3 year old daughter @ pizza hut bistro may 24
dallas - ate dior's (gersh's older sister) little angel who's a callcenter wannabe with her accent at such young age (3 din)...
athan - gersh (my best friend back in high school) and ava's (who i never met in person until last sunday) 2 week old kid (born may 17th)
i find them all too cute...
but no, i'm in no rush to have my own just yet....:p
Friday, May 9, 2008
..."anung wish mo?"...
...tinanung ako ni che bago kami maghiwalay kanina...actually, kagabi, gusto ko na magblog ng wishlist, na baka mei tumupad...
1. king me margarita - hayup na mga lowerclassmen sa philo... pinainom kami sa bar na ndi ko pa nababalikan pero di ko makalimutan ang lasa ng margarita at ng kung anu anung mix nila nun despidida nila para sa min... demmit, isang bote lang, magtatagal nanaman ng 2 taong memories ulit...
2. cross training shoes - pang basketball, pantakbo, pang-casual... meron akong chucks pero ndi pde pantakbo, at ndi maganda tingnan sa malaking pantalon ko na naisusuot ko pa rin dahil 2 lang naman pantalon ko....
3. asus p525 repair - ang smartphone kong wasak... sayang naman kung nakatengga...
4. 1 psp umd disc - wala lang. para lang makaranas si psp ko ng umd na tumatakbo sa system nya... puro loaded games eh....
5. light saber - pota nagphase out na nga ata tong mga to, pero ndi pa rin ako nawawalan ng pag-asa... asteeg kaya to, pag in-on mo, tumutunog ng "brrrrr" <pairalin natin ang imagination natin para lubos na maintindihan at maapreciate ang laruan> tapos tumutunog ng parang gliding pag ginagalaw mo tapos tumutunog ng clash pag tumama somewhere... basta... asteeeg to... as in grade 6 pa lang ata ako gusto ko na to, pero sinimulan kong hanapin sa market nun 2nd year college na ko... at hanggang ngayon wala pa rin ako... peste...
alam ko marami pa eh... nakalimutan ko lang... top 2 un naalala ko talaga...
tapos, ayun, nanood kami ng sine, dapat "When Love Begins", pero dahil gusto ko naman matuwa, nood na lang kami ng "What Happens in Vegas" tutal pareho naman silang nagsisimula sa letter "W" eh (huh?)... maganda naman, masaya... feel good movie... pero wag mo panoodin kung ayaw mo kei Ashton Kutcher, xa kasi bida eh (wha?)....
kumakain pala kami ng steakhouse burger ng burger king... ndi nya naubos burger nya, ako umubos... mei onion rings din kami... sa bigat ng kinain, ndi na namin naubos un onion rings... xa nga ndi nagalaw un onion rings nya eh...
pagkatapos ng movie, dinala namin, sabi nya ibigay namin sa mga mahihirap kesa itapon, malinis pa naman eh... so nun nagkamali ako ng liko paglabas ng ayala ave at natrapik patawid ng daan papuntang fort, nagkaroon kami ng pagkakataon kasi mei bulag na mama na nanlilimos... xempre binigay ko na un onion rings... pero ndi ako nakuntento... buong byahe, hanggang ngayon, iniisip ko xa... masaya naman xa nun nakuha nya eh, sabi nga ni che... naramdaman ko naman ang lubos nyang pasasalamat, kaso naisip ko parang kulang...
kasi ako nga ndi naman nabubusog sa onion rings, panu pa xa? ndi ko matanggal sa isip ko un sinabi nyang "salamat po sir, maraming salamat" pagkakuha ng plastic... tapos lumakad xa sa sidewalk para kapain ang binigay namin sa kanya...itatago sana nya sa bag nya kaso ndi kasya... hinawakan na lang tuloy nya... nakakainis... gusto ko xang bigyan ng pagkain na solid, burger man lang... gusto ko xang bigyan ng mas malaking bag ng onti para sa mga binibigay sa kanyang tulad nun binigay ko... pero wala ako ng kahit alin dun... peste...
so buong byahe ndi kami masyado nag-usap ni che.... iniisip ko si manong... iniisip ko rin ang mga tulad nya at mga tulad ko... ngayong birthday ko, mei nagtatanong kung ano gusto ko... pero napag-isip isip ko nun naaalala ko si manong, anu pa ba hahanapin ko? meron akong pamilyang nagmamahal sa kin, meron akong girlfriend na lahat para sa kin at ganun din ang nararamdaman para sa kin, meron akong mga kaibigang nandyan lang kung kailangan, mei trabaho akong disente, nakakakain ako kun nagugutom ako, mei mga damit ako, mei luho ako tulad ng psp, cable tv, at internet sa bahay, nakasurvive na ko ng 2 aksidente, isa muntik ko nang ikamatay.... eh panu si manong at mga tulad nya?
anu bang karapatan kong mag-"wish" pa? kung tutuusin, anu pa bang hihilingin ko?
nakakainis lang na nakakakain ako ng wasto o di kaya'y sobra, samantalang mei mga taong tulad ni manong na onion rings lang marahil ang kakainin ngayong gabi... nakakainis isipin na mei mga taong nakakakain sa mga magarbong kainan na mas mahal ng 5 beses kesa sa original na presyo ang pagkain, samantalang mei mga taong luho na ang makakain ng 30pesos na tapsilog sa isang araw... nakakainis isipin na ang daming taong kayang magwaldas ng pera sa luho, samantalang mei mga taong barya lang ang bumubuhay sa kanila...
naisip ko, sobra sobra na ang meron ako sa buhay kumpara sa mga taong mahirap... oo, inaamin ko, kinukutya ko rin sila... marahil ndi sila naghihirap kung nagsikap sila sa buhay... marahil ganun ang gusto kong hantungan ng mga kupal na estudyante noong nag-aaral pa ko... pero ako'y ako ngayon, at sila'y sila ngayon... nandyan na eh, mei kaya ako sa buhay, sila naman wala... ang basura ko kayamanan nila... ang wala lang sa kin, nagbibigay ng ganap na kaligayahan sa kanila... bakit ko pa ipagkakait ang basura sa mga taong to? bakit kailangang sa basura lang sila matuwa?
ayoko na ng mga wish ko. sa loob loob ko, oo, gusto ko pa rin... pero dahil kei manong, sana ilang malupit na happy meal na lang.. tapos iabot natin dun sa mamang naka-crutches sa julia vargas, sa lalaking walang eyeball sa lrt santolan station, sa batang mei malaking umbok sa likod na nakahiga sa overpass ng evangelista, at sa mamang bulag sa ayala ave... at kung sakali, dun na rin sa batang pinapaalis nun babaeng nagbebenta ng prutas sa mei jenny's dahil naghahalungkat xa ng basura... nagtatrabaho un bata, pinapalayas nun babaeng tatanga tanga din namang pumwesto sa tabi ng tambak ng basura...
ndi ako martir. ndi ako santo. pero seryoso ako.
kung napanood mo un "In Pursuit of Happyness" ni Will Smith, nakita mo sigurong meron shelter para sa homeless... pila pila, pero mei chance ang walang matuluyan na mei matuluyan para sa isang gabi... sa ibang gobyerno, pde un... dito sa tin, sa liit ng bwakananginang bansang to, bakit wala man lang ganun? pota sa inuutang ng gobyerno taon taon sa kung saan saan, eh kayang bilhin ang buong Pilipinas eh... bukod sa utang mei tax pa, tapos meron pang ofw remittances... pero ang mga mahihirap, ayun, mahirap pa rin... natutulog sa kalsada, sa overpass, at sa sidewalk...
happy ang birthday ko, dahil sa mga bagay na meron ako... pero kung tutuusin, isang malupit na pasasalamat ang birthday ko sa lahat ng nangyari sa buhay ko, at ndi ko kailangan ng materyal na karagdagan pa muna dito... masaya na ang mei makaalala....
ung mga mahirap, siguro dinadagdagan lang natin sila ng dahilan para umasa, pero anu bang pde nilang gawin? nun mga bulag at nun mga "deformed"? naisip ko, dapat inaalagaan na sila ng gobyerno....
kaso busy ata sila eh...
mei krisis kasi...
kulang kickback nila...
pesteng unano...
1. king me margarita - hayup na mga lowerclassmen sa philo... pinainom kami sa bar na ndi ko pa nababalikan pero di ko makalimutan ang lasa ng margarita at ng kung anu anung mix nila nun despidida nila para sa min... demmit, isang bote lang, magtatagal nanaman ng 2 taong memories ulit...
2. cross training shoes - pang basketball, pantakbo, pang-casual... meron akong chucks pero ndi pde pantakbo, at ndi maganda tingnan sa malaking pantalon ko na naisusuot ko pa rin dahil 2 lang naman pantalon ko....
3. asus p525 repair - ang smartphone kong wasak... sayang naman kung nakatengga...
4. 1 psp umd disc - wala lang. para lang makaranas si psp ko ng umd na tumatakbo sa system nya... puro loaded games eh....
5. light saber - pota nagphase out na nga ata tong mga to, pero ndi pa rin ako nawawalan ng pag-asa... asteeg kaya to, pag in-on mo, tumutunog ng "brrrrr" <pairalin natin ang imagination natin para lubos na maintindihan at maapreciate ang laruan> tapos tumutunog ng parang gliding pag ginagalaw mo tapos tumutunog ng clash pag tumama somewhere... basta... asteeeg to... as in grade 6 pa lang ata ako gusto ko na to, pero sinimulan kong hanapin sa market nun 2nd year college na ko... at hanggang ngayon wala pa rin ako... peste...
alam ko marami pa eh... nakalimutan ko lang... top 2 un naalala ko talaga...
tapos, ayun, nanood kami ng sine, dapat "When Love Begins", pero dahil gusto ko naman matuwa, nood na lang kami ng "What Happens in Vegas" tutal pareho naman silang nagsisimula sa letter "W" eh (huh?)... maganda naman, masaya... feel good movie... pero wag mo panoodin kung ayaw mo kei Ashton Kutcher, xa kasi bida eh (wha?)....
kumakain pala kami ng steakhouse burger ng burger king... ndi nya naubos burger nya, ako umubos... mei onion rings din kami... sa bigat ng kinain, ndi na namin naubos un onion rings... xa nga ndi nagalaw un onion rings nya eh...
pagkatapos ng movie, dinala namin, sabi nya ibigay namin sa mga mahihirap kesa itapon, malinis pa naman eh... so nun nagkamali ako ng liko paglabas ng ayala ave at natrapik patawid ng daan papuntang fort, nagkaroon kami ng pagkakataon kasi mei bulag na mama na nanlilimos... xempre binigay ko na un onion rings... pero ndi ako nakuntento... buong byahe, hanggang ngayon, iniisip ko xa... masaya naman xa nun nakuha nya eh, sabi nga ni che... naramdaman ko naman ang lubos nyang pasasalamat, kaso naisip ko parang kulang...
kasi ako nga ndi naman nabubusog sa onion rings, panu pa xa? ndi ko matanggal sa isip ko un sinabi nyang "salamat po sir, maraming salamat" pagkakuha ng plastic... tapos lumakad xa sa sidewalk para kapain ang binigay namin sa kanya...itatago sana nya sa bag nya kaso ndi kasya... hinawakan na lang tuloy nya... nakakainis... gusto ko xang bigyan ng pagkain na solid, burger man lang... gusto ko xang bigyan ng mas malaking bag ng onti para sa mga binibigay sa kanyang tulad nun binigay ko... pero wala ako ng kahit alin dun... peste...
so buong byahe ndi kami masyado nag-usap ni che.... iniisip ko si manong... iniisip ko rin ang mga tulad nya at mga tulad ko... ngayong birthday ko, mei nagtatanong kung ano gusto ko... pero napag-isip isip ko nun naaalala ko si manong, anu pa ba hahanapin ko? meron akong pamilyang nagmamahal sa kin, meron akong girlfriend na lahat para sa kin at ganun din ang nararamdaman para sa kin, meron akong mga kaibigang nandyan lang kung kailangan, mei trabaho akong disente, nakakakain ako kun nagugutom ako, mei mga damit ako, mei luho ako tulad ng psp, cable tv, at internet sa bahay, nakasurvive na ko ng 2 aksidente, isa muntik ko nang ikamatay.... eh panu si manong at mga tulad nya?
anu bang karapatan kong mag-"wish" pa? kung tutuusin, anu pa bang hihilingin ko?
nakakainis lang na nakakakain ako ng wasto o di kaya'y sobra, samantalang mei mga taong tulad ni manong na onion rings lang marahil ang kakainin ngayong gabi... nakakainis isipin na mei mga taong nakakakain sa mga magarbong kainan na mas mahal ng 5 beses kesa sa original na presyo ang pagkain, samantalang mei mga taong luho na ang makakain ng 30pesos na tapsilog sa isang araw... nakakainis isipin na ang daming taong kayang magwaldas ng pera sa luho, samantalang mei mga taong barya lang ang bumubuhay sa kanila...
naisip ko, sobra sobra na ang meron ako sa buhay kumpara sa mga taong mahirap... oo, inaamin ko, kinukutya ko rin sila... marahil ndi sila naghihirap kung nagsikap sila sa buhay... marahil ganun ang gusto kong hantungan ng mga kupal na estudyante noong nag-aaral pa ko... pero ako'y ako ngayon, at sila'y sila ngayon... nandyan na eh, mei kaya ako sa buhay, sila naman wala... ang basura ko kayamanan nila... ang wala lang sa kin, nagbibigay ng ganap na kaligayahan sa kanila... bakit ko pa ipagkakait ang basura sa mga taong to? bakit kailangang sa basura lang sila matuwa?
ayoko na ng mga wish ko. sa loob loob ko, oo, gusto ko pa rin... pero dahil kei manong, sana ilang malupit na happy meal na lang.. tapos iabot natin dun sa mamang naka-crutches sa julia vargas, sa lalaking walang eyeball sa lrt santolan station, sa batang mei malaking umbok sa likod na nakahiga sa overpass ng evangelista, at sa mamang bulag sa ayala ave... at kung sakali, dun na rin sa batang pinapaalis nun babaeng nagbebenta ng prutas sa mei jenny's dahil naghahalungkat xa ng basura... nagtatrabaho un bata, pinapalayas nun babaeng tatanga tanga din namang pumwesto sa tabi ng tambak ng basura...
ndi ako martir. ndi ako santo. pero seryoso ako.
kung napanood mo un "In Pursuit of Happyness" ni Will Smith, nakita mo sigurong meron shelter para sa homeless... pila pila, pero mei chance ang walang matuluyan na mei matuluyan para sa isang gabi... sa ibang gobyerno, pde un... dito sa tin, sa liit ng bwakananginang bansang to, bakit wala man lang ganun? pota sa inuutang ng gobyerno taon taon sa kung saan saan, eh kayang bilhin ang buong Pilipinas eh... bukod sa utang mei tax pa, tapos meron pang ofw remittances... pero ang mga mahihirap, ayun, mahirap pa rin... natutulog sa kalsada, sa overpass, at sa sidewalk...
happy ang birthday ko, dahil sa mga bagay na meron ako... pero kung tutuusin, isang malupit na pasasalamat ang birthday ko sa lahat ng nangyari sa buhay ko, at ndi ko kailangan ng materyal na karagdagan pa muna dito... masaya na ang mei makaalala....
ung mga mahirap, siguro dinadagdagan lang natin sila ng dahilan para umasa, pero anu bang pde nilang gawin? nun mga bulag at nun mga "deformed"? naisip ko, dapat inaalagaan na sila ng gobyerno....
kaso busy ata sila eh...
mei krisis kasi...
kulang kickback nila...
pesteng unano...
Subscribe to:
Posts (Atom)