...ayoko na...

Ok fine. Sabi ko ndi na ko mag-e-emo na blog. Sorry na. Public rant lang. Sa mga taong nagbabasa. At pati na rin sa mga taong ndi. Basta alam ko ang mga makakabasa nito ay either mga taong nagbabasa talaga ng mga blog ko, o di kaya'y sadyang isa kayong tao sa buhay ko na gusto kong i-share ang buhay ko. Kaya kung ayaw mo, pasensya. Pwede mo namang ndi basahin eh. Mahaba to. Ata.
=============================================

Frustrations, Che:

Nakakainis kasi pilit kong sinasabi sa sarili ko na ndi ako naghanap ng iba. Sadyang nahulog loob ko sa bagong dumating na tao. Nagkaroon ng pagkakataong ayokong palampasin. Gusto ko yung dumating eh. Kaso ayun nga, nakasakit ako.

Ndi naman kami nangako sa isa't isa na kami pa rin sa huli. Sinabi ko nun nag-hiwalay kami na dapat tanggalin na sa isip namin na kami pa rin sa huli kasi kun ndi, balewala ang paghihiwalay namin. Pero oo, sige, siguro umasa pa rin ako. Alam ko umasa pa rin xa. Ayoko. Andami nang masyadong hang-ups para ibalik pa sa dati. Kelangan muna namin makilala sarili namin.

Tapos ayun na nga, dumating si Kt. Ndi ko pinalampas ang pagkakataon. Tapos, ayun, nasaktan si Che.

Sabi nya, inisip nya ndi naman ako tulad ng ibang lalaki, na baka maghihintay lang ako sa isang sulok habang hinahanap nya ang sarili nya.

Nakakainis. Kasi habang sinusubukan kong i-justify sa sarili ko ang nagawa kong pagkilala kei Kt, lalo ko lang naiisip na meron din xang dahilan na ndi ko iniintindi.

Iniisip ko, masakit noong nagdesisyon xang iwanan ako. Ayoko nang masaktan ulit sa pamamagitan ng pag-aantay, tapos baka eventually, makita nya ang sarili nya sa iba. Tama nang nasaktan ako sa paghihiwalay.

Ngayon, ndi ko alam kun paano makipag-usap kei Che. Alam kong "appear offline" na ang status nya sa YM ko. Siguro naka-hide na rin ako sa Facebook nya dahil sa ilang status ko ukol sa pag-iisip ng Canada. Ndi naman ako manhid. Kaya ayoko na rin lumapit.
==========================================================

Frustrations, Kt:

Nakakainis, kasi ambilis ng mga pangyayari. Pati pag-hulog ko napabilis din ata. Sobrang over-protective ako sa kanya. At wala xa dito. Ang helpless ng feeling ko na nalasing xa dun at nakitulog sa ibang bahay, tapos ako nandito, nag-aantay, ni ndi xa matawagan dahil wala na yun linya nya sa cell, at wala naman xa sa bahay, so balewala rin naman kun tumawag ako sa kanila.

Parang, "don't call me, i'll call you" ang dating. Ang hirap. Kasi ndi ko alam kun anu ginagawa nya dun. At sobrang napaparanoid ako. Kaya ko xang antayin, as in seriously, antayin. Kaso ndi ko alam kun kaya nya makapaghintay rin sa pagkakataon naming dalawa.

Ngayon, wala ako ni isang tawag o message galing sa kanya. Iniisip ko dahil sa trabaho. Pero sa totoo lang, iniisip ko, mukhang mauudlot pag-uwi nya. Mukhang ndi xa matutuloy sa paghabol sa 2nd sem dito sa CEU. Kaya natatakot xang kumapit din sa kin, dahil baka ndi ko rin xa maantay.
=============================================================

Frustrations, on falling:

Mahal ko si Che. For the longest time, mahal ko si Che. Nahuhulog ako kei Kt. Sa bilis ng panahon, ndi ko xa matanggal sa isip ko. Basta.

So I know I have to decide. Ayokong matulad sa tatay ko. I decided to move on from Che, and risk falling again with Kt. Kaya nakakapag-status na ko sa Facebook. Kaya nakakapag-wall na ko kei Kt.

What sucks is that John Lloyd may have been on to something. Falling too early for someone is too risky for both people:

1. For Ex: You've been together for quite a while, then all of a sudden, there's this new person. So was the whole time you were together just a big lie?

2. For New Person: Great, you've got a thing going. But since it was too soon for you to leave someone you were with for quite some time, how can person be sure that you won't do the same thing this time?

Right now, ganyan nangyayari. Indecisiveness hurt them both, but making a decision pushed them both away.

Now, I'm alone. I think I like this. I want to feel lonely. Kasi malungkot na wala na si Che. Malungkot na nasa malayo si Kt. Malungkot na nasaktan ko si Che. Malungkot na mas nagiging masiketo si Kt at parang lumalayo xa dahil sa takot na "ma-aattach". Ndi ko maramdaman masyado ang lungkot pag nagkikita pa kami ni Che na parang ok lang lahat. Ndi ko maramdaman un lungkot pag tumatawag si Kt araw-araw.

Ngayong ayaw na makipag-usap ni Che, at ndi na rin tumatawag si Kt, ngayon ko nararamdaman na break na nga kami ni Che.

At ayoko na talaga. Kung ndi man babalik si Kt, ayoko na talaga. Sakit sa ulo. Babae. Tss. haha.. Joke lang. Point is, ayokong bumalik kei Che dahil parang pinili ko ang pinaka-convenient na solusyon. At ayoko dahil alam ko na ndi naman wala lang si Kt. Ayoko na rin, kung mei dumating man na chance ulit, ayoko na mag-dive agad.

As it seems, I can't deal with the ripples it may cause.

What happens now is that I'll wait for Kt. I'll try to support Che by not trying to push myself to her even as a friend. I may be waiting for nothing, pero gusto kong umasa. Basta ayoko na maghanap. Matagal pa siguro. Ang sakit sa puso eh. Sakit sa ulo. Puro isip. Puro sakit. Nyeta.
==========================================================

Yun lang, random rant.=) I'll be good. At least things have finally slowed down. Sobrang bilis ng lahat eh. Kala ko kaya ko humabol nun Friday, kulang pa rin pala. At least ngayon eto na. Nararamdaman ko na un lungkot. At nagkakaron ako ng pagkakataong malungkot.=P